Van Arequipa naar Cobanaconde

Eindelijk weer internet
Dit verslag kan vandaag 31 juli pas verstuurd worden vanuit Puno.
De afgelopen dagen hadden we geen of onvoldoende Wifi-bereik.

Pech onderweg
28 juli is onafhankelijkheidsdag in Peru. Overal optochten en vlaggen. De Peruanen zijn enorm trots op hun land. ’s Ochtends vroeg vertrekken we met al ons hebben en houwen in een knalblauw Mercedez Benz busje met bestemming Cabanaconde in de Colca canyon. Het is al heel warm als chauffeur Valerio de bus tussen massa’s taxi’s en bussen vol werklui Arequipa uit rijdt. Algauw gaat het bergopwaarts in een eindeloze slingerweg in een bergachtig woestijnlandschap en er moet stevig ingehaald worden. Ik houd mijn adem in en kauw coca blaadjes. Na een paar uur bereiken we ons hoogste punt: een pas van 4.910 meter hoog. Je geraakt er al buiten adem van de treden van de bus snel op en af te gaan. Even later bereiken we Chivay (3.600 m) waar we over 2 dagen terugkomen. We eten er in een wegrestaurant met uitgebreid feestelijk buffet en voor 30 soles (10 euro) p.p. Naast onze vaste gids Ali Jei (supervrouw van 34) hebben we speciaal voor de Colca omgeving ‘squaw’ Carina mee. Zij is expert op het gebied van vecuna’s, lama’s, alpaca’s en allerlei andere fauna. Onderweg zien we veel van die dieren. Sommige hebben koddige kwastjes aan hun oren om ze uit elkaar te houden. Een paar lama’s hebben op deze feestelijke onafhankelijkheidsdag een tuigje om gekregen met daarop een rechtstaande stok met Peruaanse vlag. Je kunt het ook overdrijven!
Behalve een paar korte plasstops en een glaasje cocathee onderweg, rijden we snel verder want het is goed condorweer en bovendien is het in de canyon om 6 uur donker en vriest het er behoorlijk ’s nachts. De weg is hier geen asfalt meer, maar ons busje piept en kreunt zich door een zandweg vol kuilen en stenen met naast ons een majestueuze afgrond. Na enige tijd slaan er 5 dashboard lichtjes op rood en begint er een alarmsignaal schril te piepen. Valerio vindt het blijkbaar grappig en rijdt eerst lustig verder. Tot het water op kookpunt komt. Ongelooflijk! Wij stranden 1 uur vóór zonsondergang op een verlaten bergweg met een kapotte bus ver van de bewoonde wereld. Valerio gaat met een emmer op zoek naar water om te koelen zodat we weer een paar honderd meter vooruit kunnen tot de boel weer kookt. Toevallig komt een bus voorbij en hij stopt om te helpen: het blijkt een compagnon van Valerio. Onze vrouwelijke gidsen steken ook de handen uit de mouwen en met 4 ‘man’ sterk wordt er in en onder de motor geknutseld met touwen en doeken en een schaar en zakmes. Wij gaan intussen een eindje wandelen en elkaar vermaken om de tijd te doden. Wonder boven wonder lukt het om de bus weer aan de praat te krijgen. Het is al stikdonker en berenkoud als we eindelijk bij ons hotel aankomen in Cabanaconde. Tot overmaat van ramp voelt Helmut zich zo slecht dat ze hem meteen aan de zuurstoffles leggen en Ali Jei belt haar 24-uurs standby dokter in Cuzco om te overleggen. Zuurstofflessen zijn hier standaard aanwezig in de hotels. Ali Jei neemt het echt serieus en houdt Helmut in de gaten. We mogen haar ’s nachts wekken. Wat een supergids: overdag automechanicien en ’s avonds dokter! De hele groep loopt weg met haar. Helmut start met de hoogtepillen die we meegekregen hebben uit Nederland. Ikzelf en andere reisgenoten hebben ook hoofdpijn maar die gaat over met paracetamol. Tegen de ochtend zijn we al zover opgeknapt dat we mee op condor spotting kunnen.