Nazca

Leven in de woestijn
De woestijn van Peru is droger dan de Sahara. Maar 3 uur regen per jaar. Het fijne stof kruipt in je neusgaten en dwars door je kleren. Droge keel en ogen. Toch slagen de boeren erin om groenten te verbouwen doordat er ondergrondse bronnen zijn waarvan het water via een slim tunnelsysteem naar de juiste plekken geleid wordt. Dat systeem is uitgevonden door de Inca’s. Vandaag bezoeken we de aquaducten van Chantalloc: een systeem om water uit bronnen via kanalen naar de plaats van bestemming te brengen. Door middel van putten werd deze ondergrondse kanalen schoon gehouden. Een veld met spiraalvormige putten van de Inca’s waarin je kunt afdalen. Onderin schoon water uit de bronnen. Een netwerk van onderaardse tunnels verbinden de putten. Net groot genoeg voor een Inca om erdoorheen te kruipen om de wanden schoon te houden van algen etc. We hebben een enthousiaste jonge gids Marco die heel boeiend kan vertellen hoe de Inca’s meesters waren in kennis en gebruik van de natuur. Naast ons een veld afgevreten kaktussen: het blijkt een cochenille-kwekerij: vette wolluizen waar rood sap uit komt als je ze plat drukt: de Peruanen maken er rode kleurstof van voor hun fel gekleurde stoffen en voor onze lippenstift en aardbeienijsjes.
Bestuurscentrum Nasca
Een korte rit langs de Pan Americana brengt ons naar de ruïne van Paredones. Het oude bestuurscentrum van Nasca dat door de Inca’s is opgericht nadat ze de Nasca’s hadden ingelijfd. Ja, de Spanjaarden waren niet de eerste veroveraars: er waren al 5 opeenvolgende heersers hen vóór geweest. Terwijl Marco vertelt als een spannend jongensboek, kijk ik uit over de stad ver beneden. Het is te zeggen: een eindeloze zandbak vol met barakjes uit allerlei materialen: riet, steen, golfplaat, autobanden… en daartussen fabriekjes en winkeltjes en werkplaatsen vol geklad met verkiezingsleuzen. Overal de rood-witte Peruaanse vlag, want trots dat zijn ze wel. Geen enkel gebouw is af, maar overal priemt de betonbewapening door de ruwbouw de lucht in: van bovenaf gezien een gigantische staalborstel. Toch is alles bewoond want als het nooit regent heb je geen dak nodig. De armoede grijpt je soms naar de keel. In de straten continu getoeter van opgewonden chauffeurs, alles krioelt door elkaar: grote overvolle trucks op weg naar Bolivia, bont versierde tuc-tuc-taxi’s met bestuurders zonder rijbewijs, boerenkarren al of niet door dieren getrokken, touringcars als oude schoolbussen. Onze 2 Sawadee-busschauffeurs voelen zich er als vissen in het water!
Mysterieuze Nasca-figuren
We rijden nu naar het noorden voor de beroemde Nasca-lijnen uit de documentaire: ‘Waren de goden astronauten?’ Eerst klimmen we een heuvel op en later de uitkijktoren. Vanaf het platformpje zijn de tekening van de waringiboom en de kikkerfiguur met de handen goed te zien. Boven ons cirkelen de Cessna’s met degenen, die de lijnen van bovenaf willen zien. Helmut had zich ook verheugd op een vlucht boven de Nasca-lijnen, maar tegen dat hij aan de beurt was werden vluchten afgelast wegens te harde wind. Onze reisgenoot Rudolf was de laatste die nog wel mee kon. Achteraf bleek hij niet alleen goed zicht op de tekeningen gehad te hebben, maar continu luchtzakken en een piloot die zijn vliegtuig links-rechts in bochten kantelde!
De ontdekking dat de brede sporen in de woestijn allerlei figuren voorstellen met bijzondere betekenissen dateert van net vóór de 2e wereldoorlog. Het was de Duitse Maria Reiche die haar leven lang de Nasca-lijnen bestudeerd heeft en alles in kaart gebracht. We bezichtigen haar huisje dat is ingericht met werktuigen en foto’s. Werkelijk een avontuurlijke en sterke vrouw. Ze ligt begraven op een paar stappen van haar levenswerk.
Zonsondergang op het knekelveld
In de late middag bezoeken we de Inca-begraafplaats Chauchilla. Onderweg nog steeds het zelfde heuvelachtige maanlandschap zonder een teken van leven, zelfs geen dorre struik. Over een stoffig pad hobbelen we tot bij een houten barak: het bezoekerscentrum met niet meer dan een paar ‘basic’ WC’s. Vanaf de barak is met witte keien een rondweg uitgezet langs een tiental diepe putten. In elke put zitten tot onze verbazing 1, 2 of 3 echte originele gemummificeerde Inca’s met rondom hen gebruiksvoorwerpen. Alles in nog in wonderlijk goede staat. Er zijn ook baby’s en kinderen. Veel van die putten waren al leeg geroofd en het valt ons op dat tussen het zand beenderen en plukken katoen en andere resten verspreid liggen: dat hadden de grafrovers weggegooid omdat het niets waard is. Ongelooflijk hoe Peru omgaat met zijn historische schatten! Onze gids weet te vertellen dat Peru zoveel archeologische vondsten heeft dat ze het niet allemaal goed kunnen behandelen. Intussen brengt een knekelveld als dit wel geld op van de toeristen, maar hoelang nog?
Terwijl we terugrijden door de woestijn zien we de zon ondergaan. Het is dan 18:00u.
Fotos volgen nog.