Puno

Peruaanse taxi-bakfiets
Na het ontbijt in het hotel worden we buiten opgewacht door een hele rij gespierde kuiten met kleine bruine mannetjes erop. De Peruaanse variant van de bedja is een bonte bakfiets bestaande uit een tweepersoonszitje met een laadbakje en erachter een kleine Peruaanse fietser, die zich de longen uit het lijf moet trappen om die grote Hollanders inclusief bagage naar de haven te verplaatsen. Vooral vanuit stilstand een zware opgave. Voor niets of niemand remmen is dan ook hun stijl. Met ware doodsverachting banen onze bakfietsers zich een weg door het drukke verkeer van taxi’s, busjes, tuk-tuks en voor de afwisseling hier en daar ook een verdwaalde auto.
De onze maakt er bergafwaarts een wedstrijdje van door de bakfietsen vóór ons in te halen tot we op kop rijden. Maar heuvelop en uiteindelijk bij de finish/haven moet hij zich toch weer gewonnen geven. In de haven liggen tientallen veerbootjes klaar. We slaan snel wat cadeautjes in voor de eilandbewoners en hun kinderen en gaan aan boort.

Uros-eilanden
Gids Alex en kapitein Johnny varen ons over het Titicaca-meer naar een van de drijvende Uros-eilandjes gemaakt van riet. Het Titicaca-meer op 3800 meter hoogte, 195 km lang en 65 km breed is het grootste meer ter wereld boven de 2.000 m. Het ligt in twee landen: Peru (Titi = poema) en Bolivia (cak=rots). De Uros-mensen zijn vanuit de Caribiën en Bolivia naar Puno gekomen Vandaar zijn ze uiteindelijk uitgeweken naar het Titicaca-meer. Onderweg zien we kunstig gevlochten rieten gondels, sommige met 2 etages. We meren aan bij een rieten eiland met een paar hutjes. De vrouwen hebben felgekleurde kleding met dikke lagen rokken over elkaar en grote ponpons aan hun haarvlechten. Hun schattige kindertjes lopen vrolijk rond met schrale wangetjes en eeuwige snotneusjes. Iedereen is blootvoets. Hoewel brandende zon overdag kan het er ’s nachts behoorlijk vriezen. En dan te wonen op het water met niet meer dan een rieten hutje! Een man laat ons zien hoe ze te werk gaan om een eiland te bouwen met een 2 meter dikke laag van kruiselings op elkaar gestapelde rietstengels op een plak rietwortels van 1 meter dik. De hutjes zijn elementair ingericht met alleen een bed en een aardewerken kookstel voor 2 potten. Achterin een soort nis voor nog wat spullen. Gekookt wordt er met water uit het meer. Wie naar het toilet moet roeit in een bootje naar een rotsige plek om zijn behoefte te doen, zodat het niet vermengt met drinkwater. De kindertjes leren vanaf 4-5 jaar al alleen naar school te roeien. Zwemmen leren ze ook al snel, hoewel geen pretje in water van 7 graden Celcius.
Het plan voor vandaag en morgen is om de eilanden Amantani en Taquile te bezoeken met een typisch feest en verkleedpartij en een overnachting bij eilandbewoners thuis. Er wordt geen Spaans of Engels gesproken maar alleen Quechua, de oorspronkelijke indianentaal… en natuurlijk handen en voeten als je bijvoorbeeld een extra deken wilt vragen. Ook horen een paar klimpartijen op de eilanden tot het programma, eentje voor de mooie zonsondergang op het Titicacameer. Wij besluiten – gezien mijn (Bernadette’s) verminderd energieniveau op deze hoogte – om het kalm aan te doen en per boot terug te keren naar Puno, lekker 2 dagjes op onszelf. Ook gaan we voor de zekerheid even langs het ziekenhuis. De dokters hier zijn alleraardigst en ware experts op het gebied van hoogteziekte. Ik mag 2 uur aan een zuurstofapparaat en wordt goed gecheckt: temperatuur, longen, bloeddruk, hartslag, zuurstofgehalte etc. Na 2 uur lopen we weer naar buiten. Na een lekkere lunch met zalmforel uit het meer, gaan we even zitten mensen kijken in de zon op het plein en dan siësten. Ik slaap uiteindelijk 14 uren achtereen tot de volgende ochtend. ’s Avonds was er muziek geweest en vuurwerk ter gelegenheid van het Patchamamafeest (= feest van moeder aarde). Moeder aarde is heel belangrijk hier. Als Peruanen drinken, gieten ze eerst een klein beetje op de grond als dank aan moeder aarde. Na het ontbijt mag ik nog even gebruik maken van het zuurstofapparaat in het hotel. Maar ik voel dat mijn lichaam al begint te wennen aan de hoogte en de klachten verdwijnen. Helmut voelt zich al langer prima. We besluiten het centrum van Puno te gaan verkennen en vallen meteen met onze neus in de boter:

De politiecommissaris trouwt.
Overal politie in vol ornaat. Het hele dorp loopt uit in zijn mooiste kleren en dat is nogal wat: de mannen in glinsterende deftige pakken en de vrouwen met veelkleurige satijnen of fluwelen strookrokken, daaronder nog veel lagen kanten en andere rokken zodat het lijkt of ze een dikke kont hebben. Kettinkjes met edelstenen op hun bolhoedjes. Bloezen met kant en broderie, poncho’s en soms hele dekens. De benen gehuld is gebreide leggings met figuurtjes.
De bruid zoals bij ons in een lange witte jurk en de bruidegom in sjiek pak, 2 bruidsmeisjes als popjes en 1 bruidsjongetje: een miniatuur patsertje. Het is een rijke familie en er is een witte limousine gehuurd en 2 muziekbands: eentje voor het stadhuis en eentje voor op het kerkplein. Aangezien iedereen mee naar binnen mag, sluiten wij ons aan en zijn op die manier getuige van het hele schouwspel. Nadien eten we alpaca medaillons in Los balcones. De baas nodigt ons uit om ’s avonds terug te komen voor muziek en dans.

Super avond
Ach waarom niet. We zijn hier nu toch. We kennen dat wel: een orkestje dat verplichte nummertjes opdreunt voor toeristen en een paar overjarige dansers getooid in tafelkleren met een theemuts op. Maar niets van dat. We krijgen de beste avond en een uitgelezen plekje. 5 virtuoze muzikanten spelen de sterren van de hemel op charanga, gitaar, quena, panfluit en bastrom. Niet 1 keer ‘el condor pasa’ gelukkig! De dansers zijn professioneel en erg energiek: jonge mensen in prachtige kostuums, soms sexy, soms stoer en soms carnavalesk. Bij elke nieuwe dans een volledig nieuw kostuum. Helmut zijn camera staat de hele avond in de film-modus. Intussen dineren we erbij met drankjes. Als we helemaal voldaan en moe zijn, vragen we de rekening: 61 soles in totaal. Dat is 20 euro!